Van jacob gil is naar Pakmis

(de site denkt noord korea maar dit klopt niet we zitten nl. in Laos, Pakse)

Van Jacob gil is naar Pak mis

Onze 'laatste' dagen in Nederland waren druk en emotioneel voor ons.
Afscheid nemen, het huis helemaal leeg maken, en alle laatste moment dingen slokten ons op. Zelfs de ochtend van vertrek was nog chaos bij ons. We hadden meer spullen dan ruimte en bas kreeg het de avond van tevoren niet voor elkaar om alles in te pakken. Ons afscheid bij de buurvrouw liep daardoor in de soep, maar gelukkig konden we toch nog even gedag zeggen en kregen we de lekkere plakjes cake mee. Deze kwamen in de trein nog goed van pas, omdat we de tas met broodjes bij George, die ons naar het station bracht, in de auto hadden laten liggen.
Met gemengde gevoelens stapten we in de trein, zowel opgelucht als opgelaten.
's middags aangekomen bij het hotel in hoofddorp en nog een 'afscheidmaaltijd' met zus en moeder van bas. Daarna uitgeput op bed geploft.
Onze vlieggreis vloog voorbij. De tweede maaltijd kwam al maar we wilden echt nog niet gewekt geworden! En zeker niet voor alweer een bordje spaghetti terwijl je met china Airlines reist;-)
Aangekomen in Bangkok besloten we om eerst even uit te rusten. Aangezien Bangkok echt een chaos stad is kozen we voor een hotel dichtbij het vliegveld. We namen en taxi en toen begon de bekende 'taxichaufeur discussie '....nee dat hotel is echt ver weg hoor, kost heel veel bath....ik weet wel een hotel in de buurt.....Even raakten we in de war, maar toen dachten we: nee niet weer, we blijven erbij dat het dichtbij is. José had als doel vooraf aan de reis gesteld dat ze zal onderhandelen zonder dat ze boos en pissig wordt. Dit kon ze dus direct oefenen!
De eerste dagen zijn we alleen onze kamer uitgekomen om te eten. Wat een hitte! We zaten dichtbij een markt. Echt weer grappig om in een land te zijn waar iedereen zo klein is: overal bukken en spiegels en trapleuningen veel te laag! Al vond bas het niet zo grappig om zijn hoofd tegen de deurpost te stoten.
Na een dag of vier besloten we om naar Laos te reizen. Dat was een behoorlijke trip; totaal 24 uur onderweg. Gelukkig lukt het ons al beter om ons 'onderweg thuis te voelen' en voelden we ons best relaxed. Voor het eerst hebben we een nachttrein genomen, dat was wat onwennig. Allebei amper geslapen maar zo wakker worden met iedereen in de coupé schept ook wel weer een band. We zaten bij een Zweedse jongen, die op zn vijfde uit Thailand was geadopteerd. Hij deed aan muy-thai boksen. Helaas waren al zijn wedstrijden in Bangkok afgelast ivm het overlijden van de koning.
De grensovergang is altijd weer een avontuur: geen flauw idee waar je nu bent en waar je heen gaat!? Maar het komt altijd weer goed, gewoon doorlopen en van loket naar loket en dan krijg je uiteindelijk je paspoort terug. De ambtenaar wilde onze Amerikaanse dollars niet aannemen omdat er stempels op stonden en omdat ze smerig waren......José herinnerde zich nog van haar vorige reis dat de dollar niet wordt aangenomen als er een scheur in zit, dus met wat beleefde volharding nam hij ze toch aan.... Pfhiuew gelukkig. De eerste plaats over de grens in Laos is Pakse. Hier pakken we een kamer met airco want het is bloodyhot! Prachtig al die verschillende gezichten van de mensen hier. Ze hebben 1 ding gemeen en dat is de oprechte blijdschap en liefde die ze uitstralen. Ook zijn ze superontspannen; we hebben geen Kip om te betalen (nee ze betalen hier niet met dieren maar kip is de munteenheid) en zowel de taxichaufeur als de meereizende dame hebben er geen moeite dat we bij geen enkele pinautomaat geld er uit krijgen. Hij rijdt ons van atm naar atm, maar niks werkt. Gelukkig hebben we onze 'nood 50 euro' en gaan we naar een Moneyexchange. Zo....nu heerlijk die airco aan en afkoelen van alles!